این زادروز حیات کثیره حیا و پروا، شاباش دمیدن پاکدامنی و جشن فراتاب روشنایی بود که از ژرف و کور، زنده به‌گوران نجد و ریاض به بالای والای آسمان طراوید.
به گاه سوگواره ارزش حوا و در جای سنگواره لغزش آدم عصر رونق کسوف و تاریکی، یکی را از ظاهره همان‌ها که تاریخ تولد و مرگشان یا نمی‌آمد و اگر می‌آمد در کنار و هم بالین می‌آمد، آری از همان جنس و قماش زن، خدا فطیره و خمیره‌ای را به پسند و تقویم خود به احسن قوم و قوام می‌آفریند افزونه و شاره‌ای ابدی و به دوام از نیکی‌ها و پارسایی‌ها، ضمانت همواره حجت بار خلیفه الهی آدم.
فرزند خاتم، فاطمه آمد که بر معنای تک‌تک واژگان ناب دختری، همسری و مادری خاتمه آورده شود و به گل واژه نادره‌ای چون مادری پدر.
در معرکه و عصری که برای دختری پدر تنگ‌ها و ننگ‌ها بود، زهرایی بایست که شگرف‌ترین و دلپذیرترین لفظ هستی «ام ابیها» را در خزینه کلمه و کلام انسان می‌بخشید.
زهرا(س) مطهره مصطفی(ص) بود و زهره باور و یقین، زهره پرهیز و تقوی، ظهره و پشتوانه نجات و رستگاری، زهرای سزاواری همسری علی(ع). فاطمه(س) زادن را مبارک کرد، زیستن را هم، همسری و مادری و رستاخیزی دوباره را خجسته‌تر.
